Against Modern Football ή Είμαστε όλοι Μαγδεμβούργο....
Το Μαγδεμβούργο είναι η ιστορική πρωτεύουσα της Σαξωνίας. Μια πόλη που σήμερα έχει αρκετά περισσότερους από 200.000 κατοίκους, ενώ παλαιότερα ο πληθυσμός της ξεπερνούσε κατά πολύ τις 300 χιλιάδες. Οι πρώτες αναφορές γι αυτήν υπάρχουν από την εποχή του Καρλομάγνου, ενώ μέχρι σήμερα, αν και μεσόγεια πόλη, διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Γερμανίας, λόγω του μεγάλου πλωτού ποταμού, του Έλβα, που τη διασχίζει.
Στο Μαγδεμβούργο βρίσκεται και η ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα, που αγωνίζεται στην τρίτη κατηγορία του γερμανικού πρωταθλήματος. Δύσκολο να το πιστέψει κανείς, αλλά η ομάδα αυτή, ανάμεσα στους λίγους τίτλους που έχει στη βιτρίνα της, διαθέτει και έναν ευρωπαϊκό. Το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης που κατέκτησε στα 1974, όταν ακόμα η πόλη (και βεβαίως ο ποδοσφαιρικός της σύλλογος) ανήκαν σε μια χώρα που λεγόταν επισήμως Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας και ανεπισήμως απλά Ανατολική Γερμανία. Στον τελικό του θεσμού εκείνης της χρονιάς είχε νικήσει τη Μίλαν με 2-0.
Το Μαγδεμβούργο, όπως και η Αμπερντίν από τη Σκωτία, η Δυναμό Τιφλίδας από την Γεωργία, η Γκλάντμπαχ από τη Γερμανία, η Γκέτεμποργκ από τη Σουηδία, η Μέχελεν από το Βέλγιο, η Νότιγχαμ, η Ίπσουιτς, η Γουέστ Χαμ και η Άστον Βίλα από την Αγγλία, η Στεάουα από τη Ρουμανία, η Σαραγόσα από την Ισπανία, η Φιορεντίνα από την Ιταλία, ο Ερυθρός Αστέρας από τη Σερβία, είναι όλες ομάδες που υπήρξαν από φτωχές έως απλά μέσης οικονομικής δυνατότητας, και παρά ταύτα κατάφεραν να κερδίσουν ευρωπαϊκούς τίτλους. Υπήρξαν δηλαδή οι πραγματικοί απόστολοι του ποδοσφαίρου, διότι μέσα στα άλλα, εκείνο που κατέστησε το ποδόσφαιρο αδιαφιλονίκητο βασιλιά του αθλητισμού, εκείνο που του χάρισε την ανεξίτηλη ομορφιά του, είναι κυρίως η δυνατότητα της ελπίδας. Η δυνατότητα σε έναν αγώνα, σε μια διοργάνωση, να διακριθεί και κάποιος άλλος πέρα από τα φαβορί, να γίνει η έκπληξη, να επιβληθεί κι εκείνος που ενδεχομένως δεν είναι καλύτερος, να επιβιώσει και ο φτωχότερος.
Χθες οι δώδεκα μεγαλύτερες και οικονομικά πιο εύπορες ποδοσφαιρικές εταιρείες της Ευρώπης (και του κόσμου πιθανότατα), δηλαδή οι δώδεκα πλούσιοι του ποδοσφαιρικού σύμπαντος, ανακοίνωσαν τη δημιουργία ενός δικού τους πρωταθλήματος, με το όνομα Ευρωπαϊκή Super League. Ένα κλειστό πρωτάθλημα της ελίτ, που αποβλέπει σε περισσότερα κέρδη για τους ήδη πάμπλουτους και στον άνοιγμα σε νέες ογκώδεις αγορές, όπως η αμερικανική, ενώ ταυτοχρόνως στερεί από τους ασθενέστερους σημαντικά έσοδα, τα οποία σε πολλές περιπτώσεις είναι απαραίτητα για την επιβίωσή τους.
Ξέρω ότι είναι δύσκολο, καταλαβαίνω πως αυτή την κατεύθυνση παίρνουν τα πράγματα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά όσοι εμπλεκόμαστε με οποιονδήποτε τρόπο με το άθλημα, επαγγελματικά ή αλλιώς, οφείλουμε να αποτρέψουμε όπου και όσο μπορούμε την τροπή αυτή. Γιατί αλλιώς το τέλος του ποδοσφαίρου, τουλάχιστον με τη μορφή που το λατρέψαμε, φτάνει. Όσα δισεκατομμύρια κι αν βγάλουν από τη νέα μεγάλη μπίζνα οι πολυεθνικές εταιρείες που κάποτε λέγονταν σύλλογοι.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο, αλλά νομίζω πως σε αυτή την αγάπη περισσότερο από κάθε τι άλλο μας ένωσε ένα ταυτοτικό στοιχείο του «όμορφου παιχνιδιού»: η δυνατότητα που σου δίνει να ονειρεύεσαι. Γιατί όπως λέει και το πρόσφατο σλόγκαν της UEFA: εκεί έξω στο γήπεδο είμαστε όλοι ίσοι. Γιατί στο ποδόσφαιρο μπορεί να γίνουν τα πάντα. Ο κοντός να κερδίσει τον ψηλό, ο αργός τον γρήγορο, ο χοντρός τον αδύνατο, ο μαύρος τον άσπρο, ο φτωχός τον πλούσιο, το Μαγδεμβούργο τη Μίλαν.
Γι αυτό είμαστε όλοι Μαγδεμβούργο, τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε.
Του Νίκου Λεμονή από ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου